31 października już zawsze będzie dla mnie szczególną datą (i wcale nie chodzi o Halloween, który świętuje się w Szkocji, gdzie mieszkam ;)). To właśnie 31 października 2020 roku rzuciłam etat! A raczej zakończyłam ostatni etap schodzenia z niego.

Czego się bałam?

Kiedy zaczynałam pracę jako Wirtualna Asystentka, bałam się, że to może nie wypalić. Bałam się jeszcze, że:

• to jednak coś nie dla mnie,
• nie znajdę żadnych klientów,
• nie będę umiała realizować zleconych mi zadań,
• zawalę terminy,
• sobie po prostu nie poradzę z pogodzeniem tej pracy z codziennym życiem. 

Takich obaw możesz wymieniać w nieskończoność. Ale jedno jest pewne – większość z nich mocno nagina rzeczywistość i wynika z naszej niepewności. Niepewności, która może być spowodowana wkraczaniem na zupełnie nowy, nieznany ląd i wieloma zmianami, które naraz spadają na Ciebie.

Etapy rzucania etatu

Do bycia Wirtualną Asystentką podeszłam strategicznie.

Przyjrzałam się uważnie mojej sytuacji, wypisałam różne scenariusze, wszystkie za i przeciw. Nie chciałam z dnia na dzień rezygnować z etatu, bo najzwyczajniej nie miałabym za co żyć.

Etap 1 – dużo etatu + mało wirtualnej asysty

W pierwszym roku mojej działalności pracowałam już na pół etatu (ale uwaga!), część tego czasu spędziłam jeszcze na końcówce macierzyńskiego. Ten niestety szybko się skończył, a że nie miałam nikogo – prócz mojego Męża – kto mógłby zająć się dzieckiem, w czasie gdy ja zamierzałam pracować – musiałam kombinować.

Układ mieliśmy prosty – ja pracuję na etacie od 6:00 do 11:30, a On od 12:00 do 22:00. Piątki miałam wolne, ale On pracował od rana. Kiedy miałam więc czas na pracę jako Wirtualna Asystentka? 

Wieczorami po 20:00 oraz wtedy, kiedy moje dziecko miało drzemki w ciągu dnia. A miało ich bardzo szybko niewiele… od skończenia roczku, zero. Ale moim bonusem było to, że ekspresowo zasypiało po 19.00 😉

Pracowałam także całe weekendy. Wtedy mogłam usiąść na bite 8 godzin do komputera i nadrobić mnóstwo zadań. 

Na tym etapie brałam zadania, które mogłam realizować o dowolnej porze dnia i nocy, zaś deadline proponowałam zawsze dłuższy o 3 dni, niż mi się na pierwszy rzut oka wydawało. I to był strzał w dziesiątkę! Nieraz uratowało mi to życie. Do dzisiaj staram się tak robić i mam nadzieję, uchodzę za terminową osobę.

Zawsze będę mieć ogromny dług wdzięczności do moich pierwszych klientów, którzy nadal są ze mną. DZIĘKUJĘ WAM!!! Nie zdajecie sobie sprawy z tego, jak bardzo na tamtym etapie mi pomogliście.

Dziękuję za spotkania późnym wieczorem po 21:00, po 22:00, czyli wtedy, kiedy mogłam wskoczyć na calla.

W tamtym czasie byłam przez około pół roku podwykonawcą dla innej Wirtualnej Asystentki. A Ona wymiatała!!! Była dla mnie ogromnym wzorem. Do końca życia nie zapomnę naszych rozmów, rozkmin nad zadaniami i wsparcia, jakiego mi udzieliła. To była piękna współpraca, która wiele mnie nauczyła.

Ten etap trwał rok. Szczęśliwa i jeszcze wtedy mało zmęczona – przeżyłam, łącząc wiele i nałogowo ucząc się nowych rzeczy.

Etap 2 – mniej etatu + trochę więcej wirtualnej asysty.

Minął ponad rok. Coraz więcej zadań od klientów sprawiło, że mój Mąż nie musiał już pracować dodatkowo w piątki (jego tydzień pracy to 4 dni). Za to ja miałam je całe dla siebie (czytaj: na bycie Wirtualną Asystentką).

W czwartki pracowałam standardowo 20:30/21:00 do 24:00, choć często cisnęłam do oporu (2:00-3:00 w nocy), a w piątki od 5:00 do 16:00, plus standardowo wieczorem. Był to intensywny czas. W piątki miałam regularne spotkania z klientami, a potem „trzaskanie” zadań, które się w ich trakcie pojawiały.

Moje dziecko już wtedy nie akceptowało żadnych drzemek w ciągu dnia i zdecydowałam się na oddelegowanie jednego zadania. Było to telefoniczne badanie wskaźnika NPS u klientów klienta. W październiku mieliśmy już komplet danych i zadanie się zakończyło.

Na tym etapie nadal dużo się uczyłam. Ukończyłam 28 kursów online z różnych dziedzin. Kończył się 2019 rok, a ja snułam plany…

Etap 3 – jeszcze mniej etatu + jeszcze więcej wirtualnej asysty.

Zaczął się 2020 rok. Od styczna nie pracowałam już na etacie w poniedziałki. Byłam tam tylko 3 dni w tygodniu od 6:00 do 11:30. Miałam też bonus w postaci przedszkola: 2 popołudnia w tygodniu (woohoo! To było szaleństwo ;)). 

Styczeń był także przełomowy. Zatrudniłam Asię, która jest świetną korektorką i wymiata w każdym powierzonym Jej zadaniu. Jestem dumna, że mogę z Nią pracować.

Siedziałam na etacie, bo teraz jako Wirtualna Asystentka zarabiałam mniej i bałam się z niego zrezygnować. I nie wiem, jak długo by to jeszcze trwało, gdyby nie pandemia!

Od marca do końca października byłam „uziemiona”. Nie mogłam pracować na etacie, mimo że firma, w której byłam zatrudniona, całkiem dobrze funkcjonowała w trakcie lock downu. Mój Mąż nie pracował przez 3 tygodnie na samym początku. Tamten czas był dla mnie bardzo intensywny! Klikałam po 10-12 godzin dziennie i nie czułam zmęczenia. Byłam w swoim żywiole i wtedy zrozumiałam, że znalazłam to, co chcę robić w życiu.

Mój Mąż wrócił do pracy. Ja czułam się pewnie, bo nadal miałam wsparcie finansowe ze strony etatowej firmy (w Szkocji tak to działało), dostawałam 80% mojego wynagrodzenia. A cały czas zamiast na etacie, spędzałam w domu na rozwijaniu swojego biznesu i realizacji zadań dla klientów. Pracowałam 5 dni w tygodniu od 5:00 do 12:30 oraz w weekendy, ale już znacznie mniej.

Etap 4 – TYLKO worqAssist.

Nie ukrywam, że pojawienie się pandemii bardzo mi pomogło. Mimo że siedziałam w domu, w życiu aż tyle nie pracowałam!

W październiku 2020 lock down w Szkocji został zniesiony i musiałam zdecydować, czy wracam na etat…

Chciałam działać nadal tylko w worqAssist, ale bałam się. Bardzo pomogła mi rozmowa z moim ówczesnym Szefem.

W moim „etatowym życiu” miałam duże szczęście do szefów. Mój pierwszy i ten ostatni bardzo mnie inspirowali. Obaj byli zupełnie inni, z innym doświadczeniem. Teraz miałam spotkać się z tym ostatnim, żeby ustalić, co dalej z moją pracą w jego firmie. Poszłam na rozmowę z wieloma obawami i wątpliwościami, czy dobrze robię?!

Otrzymałam ogromne wsparcie i cenne biznesowe rady. I w ten sposób, zrezygnowałam w 100% z etatu.

Czy żałuję rezygnacji z etatu?

NIE! Mimo że pracowałam z cudownymi ludźmi i wiele się od nich nauczyłam, czułam, że tam stoję w miejscu. Nie miałam opcji dalszego rozwoju, bo osiągnęłam tam prawie wszystko, co można było. 

A teraz zyskałam cenny czas. Czas, który z każdym dniem staje się dla mnie coraz bardziej wartościową walutą. Czas, który w końcu nie muszę dzielić między etat i czas na sen. Ponad 2 lata spałam po max. 4 godziny na dobę, bo szkoda było mi na to… czasu! I nie polecam takiego podejścia. Traci na tym nasze zdrowie i po takich długich miesiącach – jakość pracy.

Jednak z drugiej strony wiem, że gdybym wtedy nie przycisnęła na maxa, nie byłabym w tym miejscu co dzisiaj.

2021 rok zaczęłam z nowymi klientami i nowymi Osobami, regularnie dołączającymi do Zespołu worqAssist.

Dzisiaj, 31.10.2021 mój Zespół liczy 10 osób. Składa się z cudownych Dziewczyn, które wymiatają w tym, co robią i nie wyobrażam sobie już tej firmy bez Nich.

W 2018 roku podjęłam wielkie ryzyko. Zostałam Wirtualną Asystentką. Założyłam firmę. Zaczęłam szukać samodzielnie klientów. Byłam kilka miesięcy podwykonawcą. W 2021 roku ruszyłam z pomysłem praktycznych szkoleń dla Wirtualnych Asystentek, a kończę go z milionem pomysłów w głowie i Zespołem, dzięki któremu ich realizacja już teraz staje się rzeczywistością.

Mimo że długo rezygnowałam z etatu, niczego nie żałuję. Podzielenie tego na te kilka etapów dało mi czas i opcję rozwinięcia skrzydeł. Wiem, że Ty możesz być w innej sytuacji. Możesz mieć większe wsparcie bliskich, więcej oszczędności lub nie mieć tego i tego. Możesz myśleć inaczej niż ja, rozwijać swój biznes Wirtualnej Asystentki wolniej lub szybciej. Pamiętaj tylko, że dasz radę. Uwierz w to i działaj!

Zobacz komentarze do tego artykułu:

PS. Zapraszam Cię na Instagram, gdzie w każdą środę prowadzę live’a #worqassistnażywo 

To tam rozmawiamy na takie, a także inne tematy wokół wirtualnej asysty. Dołącz tutaj i zobacz nagrania poprzednich spotkań.